İstanbul, kar beyaz apaydın,
Ben ise yapayalnız ve simsiyah,
Gidermek istercesine boşluğu,
Milyarlarca kar tanesi düşüyor,
Koca yaşlı şehre.
Biri bile beni bulmuyor,
Belki de yalnız kalmaya,
Onlar da korkuyor.
Saat tik taklıyor,
Elim, yüreğim titriyor,
Yine de gelmiyor.
Beyaz yalnızlığı olsa gerek,
Beyaz cennet bu;
Gelinlik giymiş İstanbul.
Biliyorum beyaz da siyah yok,
Siyaha hiç mi hiç yer yok
Bir damlacık siyahlığı aklayacak
Yürekli bir kar tanesi bile yok.
İstediğim yıldız değil ki,
Zaten onlar yerde de çok,
Gökte de çok..
Beklediğim sadece sensin sen,
Kartanem...

Serdar Ural