Haberini okulda aldigimdan beri ilk kez yalniz kalıyorum, evdeyim. Ne kötüymüş gerçek yalnızlık, hiç böyle hissetmemistim daha once. Kendimden cok senin yalniz kalma fikrin daha cok koyuyor sanirim. Sensiz napicam bilmiyorum. Sen diger yarimsin benim, kardesimsin, herkesten yakin olansin bana. Kimse anlamasa beni, sen anlarsin. Uc sene boyunca tek bir gunum sensiz, senle konusmadan gecmedi, senle beraberken bir an bile sikilmadim.

Bir parca koptu gitti benden sensiz kalinca, hem gecmisimden hem de gelecegimden, cok onemli, cok buyuk bir parca. Kimse telafi edemeyecek yoklugunu, senin yerine gecemeyecek biliyorum. Su an kendimde degilim, biliyorum hicbirsey bu hissettiklerim, giderek artacak yoklugun benim icimde.

Bana bu kadar benzeyen, hep ayni seyleri dusundugum birinin varolabilecegi hic aklima gelmezdi, senle tanismadan once. Gercek dostlugu senle birlikte ogrendim Asli. Her gun evinin onune geldigimde, seni sokakta beni beklerken bulurdum, “Beril acele et biraz gec kaliyoruz okula” derdin bana. Erkencisin yine hem de cok erken oldu bu, ozellikle benim gibi hep gec kalan biri icin.

Seni cok seviyorum Asli, senin de beni cok sevdigini biliyorum. Hep mutlu kal, cunku burda hep gulen yuzlerle hatirlaniyosun…

Beril…